Invisible in LUXEMBOURG

Tonight Tue 19.00, tomorrow Wed 21.00 @ Cine Utopia
director Dimitri Athanitis and art-dir Stella Kaltsou present.

"A father looses his place in the world. A kid struggles to find his place in the adults world. An unseen world, Invisible"

Best Greek film of the year presented by Cine Club Hellenique

Invisible: στη Λαρισα, 2ο Πανοραμα Ελληνικου Κιν/φου Θ. Αγγελοπουλος

Invisible: Αυριο Δευτερα, στη Λαρισα.
Σημερα ξεκινα το 2ο Πανοραμα Ελληνικου Κιν/φου Θ. Αγγελοπουλος.
Μια μερα επετειος κι ενας φορος τιμης.

Το INVISIBLE στο Los Angeles Greek Film Festival!

Το INVISIBLE αύριο 19.00 στο Los Angeles Greek Film Festival!

Invisible in SHANGHAI IF Festival

Invisible: Μετα το Λος Αντζελες στη Σαγκαη!
Στις Καννες της Ασιας, το μεγαλυτερο φεστιβαλ της ηπειρου και τη μεγαλυτερη αγορα ταινιων στον κοσμο. Shanghai IF Festival.

 

Invisible: στο διαγωνιστικό του Salento IFF.

Invisible: απο την Πορτογαλια στην Ιταλια!
Αμεσως μετα το Φεστιβαλ της Figueira da Foz, o "Αορατος" βρισκεται ηδη στην Ιταλία, οπου συμμετεχει στο διαγωνιστικό του Salento IFF.

Invisible στη Καβαλα!

Καβαλα by night!

Invisible στο Istanbul ICAP Film Festival.

Απο την χθεσινη εναρξη στην Κωνσταντινουπολη, στο Istanbul ICAP Film Festival.

Invisible opens in Melbourne and Sydney GFF

If you thought the western genre only exists against the prairies of an American frontier, think again. With Invisible, filmmaker Dimitris Athanitis adeptly draws from western tropes to tell of a gritty fight against injustice in urban Greece.

In a career-defining, bravura performance, Yannis Stankoglou plays Aris – a 38-year-old factory worker who is fired without warning. He is floored by the shock and any attempts to be re-hired fail miserably. As his distress builds, he becomes more and more fixated on taking justice into his own hands but even these plans are thwarted when his ex-wife saddles him with their six-year-old son.

With eerie accuracy and detail, Athanitis shows how the powerless and undervalued can be society’s most dangerous time bombs… just waiting to explode.

greekfilmfestival.com

Invisible in San Francisco GFF Opening Night

San Francisco GFF Opening Night

Εκπληκτικη προβολη χτες στο San Francisco GFF!
Και μετα, μια ουσιαστικη συζητηση με τη συμμετοχη ολων και με εξαιρετικα ευστοχες παρατηρησεις και σχολια πανω στην ταινια. Ενα μεγαλο ευχαριστω σε οσους ηταν εκει και ιδιαιτερες ευχαριστιες στην ομαδα του φεστιβαλ Κλεονα, Κατερινα, Τατιανα, Αλεξ, Μαρια, Κωστα,Δημητρη, Αγγελικη και ολους τους υπολοιπους. Thank you!

Ο Γιαννης Στανκογλου κερδισε το Βραβειο Ερμηνειας στο φεστιβαλ Φλωρεντιας

Η ταινία «Invisible», του Δημήτρη Αθανίτη απέσπασε δύο σημαντικά βραβεία στη Φλωρεντία Πηγή: www.lifo.gr

Η ταινία «Invisible», του Δημήτρη Αθανίτη απέσπασε δύο σημαντικά βραβεία στη Φλωρεντία Πηγή: www.lifo.gr

H ταινια Invisible του Δημητρη Αθανιτη κερδισε δυο σημαντικα βραβεια στη Φλωρεντία

http://www.lifo.gr/now/culture/120042

Ο Στάνκογλου πήρε το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Φλωρεντίας

Και το 2ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη

Το 2ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου κέρδισε χθες βράδυ στην Φλωρεντία, στο Montelupo Fiorentino MIIFF, το «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη. Είναι το 10ο βραβείο για την ταινία και το 3ο για τον Γιάννη Στάνκογλου, μετά το Μεγάλο Βραβείο στην Figuera Film Art, τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρώτου ρόλου στο London Greek Film Festival, και τα βραβεία σκηνοθεσίας, ανδρικού ρόλου, β΄ ανδρικού ρόλου και μοντάζ στο Bridges IFF στο Ναύπλιο.

Αξίζει να αναφέρουμε πως το βραβείο β΄ ανδρικού ρόλου στο Ναύπλιο απέσπασε ο εξαιρετικός μικρός πρωταγωνιστής της ταινίας Χρήστος Μπενέτσης.

Το «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη θα προβάλλεται από σήμερα στην «Αλκυονίδα». Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης με ήρωα έναν απολυμένο πατέρα.  Η ταινία, ένα αστικό γουέστερν, έχει πρωταγωνιστή τον Γιάννη Στάνκογλου ο οποίος δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία.


http://www.athensvoice.gr/politismos/cinema/o-stankogloy-pire-vraveio-andrikoy-roloy

Ουρές για το Invisible!

Ουρα χτες για το Invisible στην Αλκυονιδα!
Και στο τελος, παρατεταμενο χειροκροτημα.
Ε ναι, η ταινια ειναι το φθινοπωρινο -και οχι μονο- must see.

Δημήτρης Αθανίτης: «Η μεγαλύτερη ίντριγκα στο σινεμά είναι να βάζει ερωτήματα»

Ο 35χρονος Άρης (Γιάννης Στάνκογλου), βιομηχανικός εργάτης, χωρισμένος και πατέρας ενός 6χρονου γιου, απολύεται ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση. Διεκδικώντας να γίνει ορατός, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη. Μια «πλάγια» ματιά στην κρίση, το Invisible, η πιο πρόσφατη δουλειά του Δημήτρη Αθανίτη, είναι μια φαινομενικά μινιμαλιστική, αν και στην ουσία της πολυσύνθετη, ταινία, με τον Γιάννη Στάνκογλου σε ρεσιτάλ ερμηνείας. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 56^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου προβάλλεται στο πλαίσιο του Διαγωνιστικού τμήματος του 28^ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Συναντηθήκαμε με τον σκηνοθέτη της ένα συννεφιασμένο μεσημέρι Σαββάτου κι είχαμε μια θερμή και «χορταστική» κουβέντα.

Αν και πρωθύστερη ερώτηση, το τέλος δίνει την εντύπωση ότι είναι ανοιχτό σε ερμηνείες, αμφίσημο ή και διπλό, οπότε φαντάζομαι πως η επιλογή ήταν συνειδητή.

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ίντριγκα στο σινεμά είναι να βάζει ερωτήματα, όχι να δίνει απαντήσεις, που συνήθως είναι προκατασκευασμένες, και κυρίως να ανοίγει ορίζοντες.  Θα ήμουν ευτυχής αν κάποιος θεατής, βγαίνοντας από την προβολή της ταινίας, τη σκέφτεται την επόμενη ώρα, την επόμενη βδομάδα, τον επόμενο χρόνο. Στα λόγια δεν πιστεύω πολύ. Δεν είναι τυχαίο πως ο ήρωας μιλάει ελάχιστα. Υπάρχουν 18 λεπτά τελείως βουβά, μια τεράστια πρόκληση για μια ταινία low budget, όπως νομίζω ότι αποτελεί πρόκληση απέναντι στον θεατή το φινάλε, όπου επί ένα ολόκληρο λεπτό τον κρατώ σε ένα λευκό, άδειο κάδρο και του δίνω το χρόνο και συναισθηματικά να εισπράξει όλο το βάρος αυτού που έχει συμβεί, χωρίς, όμως, να προσπαθώ να τον εκμεταλλευτώ συναισθηματικά. Ταυτόχρονα τον αφήνω και να σκεφτεί. Όταν συνάντησα τον Papercut για το soundtrack, δεν τον ήξερα, είχε φοβερή πλάκα, γιατί μου εξομολογήθηκε πως είχε γράψει το κομμάτι του φινάλε σε συνθήκες αντίστοιχες με αυτές που βρίσκεται ο ήρωας: τον είχαν διώξει από τη δουλειά, είχε χωρίσει, ήταν μόνος κι  ερημος, σε ένα δωμάτιο, έξω χειμώνας, έβλεπε τα σύννεφα και τότε το συνέθεσε.

Τον κεντρικό χαρακτήρα πώς τον εμπνεύστηκες; Είχες κατά νου τον Γιάννη Στάνκογλου, όταν τον «σμίλευες» σεναριακά;

Έχω βιώματα από αντίστοιχους χώρους, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο Μεταξουργείο και σχεδόν παντού στο κέντρο της Αθήνας. Έχω, δηλαδή, ισχυρές εμπειρίες από τέτοια πρόσωπα. Tον τοποθέτησα, ως βιομηχανικό εργάτη, στον Ασπρόπυργο, γιατί νομίζω ότι είναι ένας κομβικός χώρος. Οι αντιφάσεις ενός ολόκληρου συστήματος συμπυκνώνονται εκεί. Ήταν πολύ δύσκολο το casting συνολικά. Δε με έχει ξαναδυσκολέψει τόσο πολύ, ίσως λόγω του χώρου, που έχει ειδικές απαιτήσεις. Τον Γιάννη τον σκέφτηκα από την αρχή. Τον γνώριζα από πολλά χρόνια, τυχαία, πριν γίνει γνωστός. Τον πέτυχα σε μια φάση που κι εκείνος ήθελε να δουλέψει σε κάτι διαφορετικό από αυτά που τα τηλεοπτικά κλισέ τον έχουν οδηγήσει να κάνει. Είχε κι αυτός αντίστοιχα βιώματα, στο εργοστάσιο θα τον προσλάμβαναν! Ήταν ευτυχής συγκυρία, γιατι κι οι δύο θέλαμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Νομίζω ότι δεν έχει κάνει κάτι παρόμοιο.

Παρακολουθώντας την ταινία και το πώς ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας,  νιώθω ότι συνδύαζει παραίτηση, τραχύτητα, τρυφερότητα και αποφασιστικότητα ακόμα ακόμα, κάποιες στιγμές. Είναι ομολογουμένως πολυσύνθετος, η δε ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου πολύ «υπόκωφη».

Είναι πολύ εύστοχα αυτά που λες, ιδίως το «υπόκωφη», γιατί κι η ταινία έχει μια πολυπλοκότητα.

Κι η αοράτοτητα του τίτλου...

Κι αυτό το θέτεις πολύ ωραία. Γι’ αυτό ακριβώς επέλεξα αγγλικό τίτλο και δεν έβαλα άρθρο. Αναφέρεται στον «αόρατο» ήρωα, αόρατο για τους άλλους, στο παιδάκι που είναι αόρατο και στους δύο γονείς του και σ’ έναν κόσμο που το αντιμετωπίζει σαν να μην υπάρχει, αλλά και σε αόρατες σχέσεις και καταστάσεις- αναφέρεται, τελικά, σε έναν ολόκληρο κόσμο. Σκέψου ότι αυτός ο κόσμος, του Ασπρόπυργου, είναι κυριολεκτικά δίπλα μας και ουσιαστικά είναι άγνωστος, σχεδόν συνειδητά αόρατος, σε μεγάλο βαθμό. Δεν υπάρχει βούληση να τον δούμε. Επειδή ξεκίνησα ως σκηνοθέτης για να κάνω φανταστικό σινεμά, συνειδητοποιώ πως κι αυτή η ταινία μου έχει αναφορά στο φανταστικό, με την έννοια ότι μου θυμίζει το μυθιστόρημα του Γουέλς Η μηχανή του χρόνου, όπου στο μέλλον οι εργάτες είναι απομονωμένοι στα υπόγεια, οι άνθρωποι πάνω γλεντάνε και μόνο τα βράδια οι Μόρλοκς ανεβαίνουν στην επιφάνεια και τους τρώνε.

Διεκδικώντας την ορατότητά τους.

Ακριβώς. Ασυνείδητα, βέβαια, αλλά αυτό τελικά με ιντριγκάρει, ο συνδυασμός της πραγματικότητας με το φανταστικό. Γιατί και το φανταστικό από μόνο του μου φαίνεται αδύναμο. Όταν, όμως, «πατάει» στην πραγματικότητα, νομίζω ότι έχει μια άλλη δύναμη.

Ο ήρωάς σου διεκδικεί, ή επιχειρεί να διεκδικήσει, την ορατότητά του προβληματιζόμενος και σκεπτόμενος ακόμα και να διαπράξει ένα φόνο, το φόνο του αφεντικού που τον απέλυσε.

Είναι το πρώτο που διεκδικεί, το να γίνει ορατός και αποδεκτός. Θα μπορούσε, άλλωστε, να κάνει αυτό που έχει κατά νου χωρίς προειδοποίηση, όμως θέλει να «δικάσει», να διεκδικήσει την παρουσία του. Θέλει, δηλαδή, να αναγκάσει τον άλλον να τον προσέξει, να τον ακούσει, να του δώσει σημασία. Από την άλλη, θέλω να πω ότι δεν πιστεύω στο δίπολο καλός-κακός. Πρόθεσή μου δεν είναι να κάνω έναν ήρωα «καλό», σε αντιπαράθεση με τον «κακό». Όλοι οι χαρακτήρες εμπεριέχουν το καλό και το κακό. Αλλιώς θα ήταν «χάρτινοι»- και λυπάμαι που αυτό συμβαίνει στο σινεμά.

Στην ταινία σου δεσπόζει και πάλι η πόλη, η Αθήνα, ως ένας άλλος χαρακτήρας. Ποια είναι η σχέση σου με αυτήν, την περπατάς;

Πάρα πολύ, την έχω περπατήσει απίστευτα, αν και νιώθω ότι κάπου την έχω εξαντλήσει. Έχω πολύ βαθιά σχέση μαζί της. Είχα παλαιότερα κάνει μια εγκατάσταση με τίτλο Πόλη κρυμμένη που περιλαμβάνει υλικό από όλες τις ταινίες μου, έβγαζε μια υπόγεια εικόνα κι αίσθηση. Πολλά σημεία της πόλης είναι συνδεδεμένα με βιώματα κι εμπειρίες. Από παιδάκι μου άρεσε η έννοια «πόλη». Για να το πάω και παραπέρα, η οικογένειά μου είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη Γερμανία και μάθαινα τα ονόματα γερμανικών πόλεων που με μάγευαν, μου φαίνονταν παράξενα.

Το Invisible είναι το δεύτερο, μετά το Τρεις μέρες ευτυχίας, μέρος μιας άτυπης τριλογίας εμπνευσμένης ή επηρεασμένης από τις γενικότερες συνθήκες που βιώνουμε πολλοί- ή οι περισσότεροι, σε ένα βαθμό- τα τελευταία χρόνια;

Μπορείς να το πεις, αλλά ταυτόχρονα, μαζί με δύο προηγούμενες ταινίες μου, το 2000 + 1 στιγμές, μια ταινία με αφορμή το μιλένιουμ, και την Πόλη των θαυμάτων συνθέτουν ένα τρίπτυχο πάνω σε 3 ορόσημα: το μιλένιουμ, την Ολυμπιάδα και την κρίση. Το μιλένιουμ ήταν η χρονική στιγμή των μεγάλων ελπίδων και φιλοδοξιών, μια προβολή ενός μέλλοντος λαμπερού. Στην Ολυμπιάδα κατασκευάστηκε μια φοβερή αίσθηση ευωχίας, η οποία τον επόμενο χρόνο είχε ήδη ανατραπεί. Κι οι δύο αυτές ταινίες ρίχνουν μια «πλάγια» ματιά σ’ αυτά τα γεγονότα, είναι σπονδυλωτές, και μέσα από τα πρόσωπα ανακατασκευάζουν το πώς ο κόσμος ζει πράγματι αυτά τα γεγονότα, όχι όπως τα πλασάρουν τα Μ.Μ.Ε. Ουσιαστικά, υπάρχει ένα βαθύ πολιτικό σχόλιο στις ταινίες μου, που προκύπτει τελικά από το βίωμα, δεν είναι η πρωταρχική πρόθεση. Βίωμα, φανταστικό και πολιτικό μπορούν να συνδεθούν σε μια ταινία. Το ’93 έκανα την πρώτη μου μικρού μήκους, τη Φιλοσοφία. Μόλις είχε ξεκινήσει ο πόλεμος στο Σαράγεβο. Το σενάριο ήταν το εξής: οι πόλεμοι στα Βαλκάνια επεκτείνονται, η ελληνική οικονομία καταρρέει, ο πρόεδρος της δημοκρατίας κηρύσσει πτώxευση.

Προφητικό!

Αυτή η ταινία πήρε το βραβείο φανταστικού. Το παράξενο με κεντρίζει, αυτό εκπροσωπεί και το σινεμά για μένα, ακόμη κι αν πρόκειται για μια ιστορία του τώρα. Αλλά και το στοιχείο της ύπαρξης μιας προσωπικής γραφής, δε μου λέει κάτι μια ουδέτερη κινηματογράφηση. Δεν είμαι προφήτης, αλλά σε αυτό συνίσταται η δύναμη, όταν «ψηλαφείς» πραγματικά αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Όταν προσπαθείς να αγγίξεις κάτω από την επιφάνεια, είναι λογικό να αγγίζεις πράγματα που θα γίνουν ορατά αρκετά αργότερα, είναι επόμενο να βρίσκεσαι στην «καρδιά» των καταστάσεων. Μια κριτική που θα μπορούσα να ασκήσω στο ελληνικό σινεμά σήμερα είναι ότι παραμένει σοκαριστικά επιφανειακό και τα πυροτεχνήματα δε διαρκούν για πάντα. Όταν, μάλιστα, μία ταινία δεν είναι και σινεμά, καμία επικαιρότητα δεν μπορεί να τη σώσει. Μετά από λίγο θα είναι ξεπερασμένη. Και χαίρομαι, γιατί οι ταινίες μου όχι μόνο αναζωογονούνται με το χρόνο, αλλά και παίρνουν μεγαλύτερη ζωή από αυτή που αρχικά είχαν.

Ξαναβλέπεις, λοιπόν, τις δουλειές σου ανά τα χρόνια;

Τις ξαναβλέπω και τις ξαναδουλεύω. Παλαιότερα, ξέρεις, οι δυνατότητες επικονωνίας με το κοινό ήταν πολύ περιορισμένες. Αν, δηλαδή, το κυρίαρχο κανάλι εξουσίας δεν προωθούσε τις ταινίες, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Αλλά και αντικειμενικά, ήταν πολύ λιγότερα τα φεστιβάλ. Τώρα, όμως, με το ίντερνετ έχεις μια δυνατότητα άμεσης επαφής, η οποία δημιουργεί «ρωγμές» στο κυρίαρχο σύστημα. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί τελικά το σινεμά είναι επικοινωνία και για μένα τρόπος ζωής. Το απολαμβάνω.

Όντας ένας καθ’ όλα ανεξάρτητος σκηνοθέτης, φαντάζομαι ότι αντιμετωπίζεις περαιτέρω δυσκολίες και προκλήσεις. Πώς τις διαχειρίζεσαι και τις υπερβαίνεις;

Το budget του Invisible σε σχέση με τον Αστακό είναι 1:100! Από την αρχή με ενδιέφερε να κάνω ένα προσωπικό, όχι ερμητικό, σινεμά, ένα ευρωπαϊκού ύφους σινεμά που αφορά ένα αρκετά ευρύ κοινό, αλλά ταυτόχρονα έχει ένα προσωπικό στίγμα, γιατί αυτό το σινεμά αγαπώ. Έχοντας την αίσθηση ότι αυτό το σινεμά έχει πολύ μικρή παρουσία στην Ευρώπη, μη νιώθοντας κάποιους δεσμούς με το ελληνικό σινεμά- ξεκίνησα ως «αλεξιπτωτιστής» στο χώρο και με έναν εκλεκτικισμό ως αντίληψη- και μιας και δε με εξέφραζε κάτι από τα τρέχοντα εδώ, αναγκάστηκα να δημιουργήσω ένα δικό μου τρόπο παραγωγής με απόλυτο, ωστόσο, επαγγελματισμό. Γιατί τα χρήματα δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας, οι άνθρωποι είναι. Κι έχω συνεργαστεί με εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς. Τους αγαπώ πολύ.

Έχει υπάρξει κάποια πρόταση για τη διανομή της ταινίας;

Υπάρχει πρόταση διανομής αλλά θέλω να την τοποθετήσω στο πλαίσιο που πιστεύω. Πολλοί, εξάλλου, μου ζητάνε την ταινία από λέσχες στην επαρχία. Είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό!

Το Invisible προβάλλεται στο πλαίσιο του Διαγωνιστικού τμήματος του 28^ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στις 20:15.



http://yanniskontos.blogspot.gr/2015/11/blog-post.html

Δημήτρης Αθανίτης: Invisible: Ταξιδεύοντας στην Καρδιά του Σκοταδιού

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Αθανίτης γράφει τις σκέψεις του για την τελευταία ταινία του «Invisible» (Αόρατος), η οποία μετά από μία μεγάλη φεστιβαλική πορεία και αρκετές διακρίσεις στις αποσκευές της κυκλοφορεί στις αίθουσες στις 3 Νοεμβρίου.
CultureNow
Όταν το 1993 γύρισα τη πρώτη μικρή ταινία μου «Φιλοσοφία», μόλις είχε ξεκινήσει ο πολεμος στο Σεράγεβο. Σύμφωνα με το σενάριο, οι πόλεμοι στα Βαλκάνια επεκτείνονται, η ελληνική οικονομία καταρρέει, ο Πρόεδρος κηρύσσει πτώχευση. Η «Φιλοσοφία» πήρε στη Δράμα τότε, το Βραβείο Φανταστικού. Λίγα χρόνια αργότερα, ήταν πραγματικότητα.
Η τελευταία ταινία μου «Invisible» επιχειρεί την ακριβώς αντίστροφη πορεία. Ο «Αόρατος» μοιάζει εκ πρώτης μια ταινία-απάντηση σ’ αυτό που συμβαίνει γύρω μας: ένας εργάτης σε εργοστάσιο απολύεται απροειδοποίητα και καθώς νιώθει να χάνει κυριολεκτικά και μεταφορικά τον κόσμο γύρω του, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος.
Σύντομα όμως ο θεατής καταλαβαίνει ότι δεν θα είναι ο ανέπαφος παρατηρητής σε  ανώδυνες προκατασκευασμένες αλήθειες. Καθώς η κάμερα τον οδηγεί μέσα από το μυαλό και τα μάτια του ήρωα σε τελείως απρόβλεπτο και ακραίο δρόμο, το θέμα ξεπερνά το προσωπικό δράμα.
-Με βλέπεις; ρωτά ο Άρης τον άνθρωπο που θεωρεί υπεύθυνο της καταστροφής του. Και εννοεί, «υπάρχω για σένα η είμαι αόρατος, ανύπαρκτος;» Το ίδιο ερώτημα βάζει χωρίς να πει λέξη κι ο μικρός γιος του, στον ίδιο τον Άρη. Πόσο αόρατοι είμαστε; Πόσο ερήμην μας έχει προαποφασιστεί η θέση μας στον κόσμο; Απέναντι σ’ αυτό το ερώτημα τοποθετείται ενστικτωδώς ο ήρωας αλλά και η ηθική της ταινίας.
Στις sold out προβολές στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά και σε μια σειρά από φεστιβάλ που ακολούθησαν, πολλοί θεατές δήλωσαν μετά ότι ταυτίστηκαν με τον ήρωα κι ας μην είχαν τίποτα κοινό μαζί του. Η συζήτηση έδειξε ότι ήταν η ηθική του ήρωα που τους άγγιξε και όχι η στενά προσωπική ιστορία του. Όπως επίσης φάνηκε καθαρά ότι κανείς, μα κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι ακριβώς θα συμβεί στο τέλος, ή για την ακρίβεια στην χορογραφία του τέλους.
Προσπάθησα να τους εξηγήσω ότι το κινηματογραφικό ταξίδι που επιχειρεί το Invisible, είναι το ίδιο σημαντικό με το ηθικό και κάτι τέτοιο δεν γίνεται μέσα από γνωστούς δρόμους. Μόνο το βύθισμα κάτω από την επιφάνεια του κόσμου γύρω μας αλλά και κάτω από τα κλισέ της κινηματογραφικής γραφής μπορεί να οδηγήσει στην συμμετοχή και πάνω από όλα στο τελικό αίτημα από μια ταινία: αυτό το μοναδικό αίσθημα ανάτασης από το ταξίδι στην καρδιά του κινηματογραφικού σκοταδιού.
Info: Ο Δημήτρης Αθανίτης είναι σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε σινεμά και αρχιτεκτονική. Είναι μέλος της Ευρωπαικής και της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η πρώτη ταινία του «Αντίο Βερολίνο» (1994) κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τον νεωτερισμό του, ενώ η δεύτερη ταινία του «Καμιά Συμπάθεια Για Τον Διάβολο» (1997) ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Αλέξανδρο και κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας με τη Λένα Κιτσοπούλου. Η ταινία του «2000+1 Στιγμές» (2001) επιλέχτηκε από τον αυστραλό κριτικό  Bill Mousoulis ανάμεσα στις 10 καλύτερες ταινίες στον κόσμο για το 2001 στο Senses of Cinema, ενώ η προηγούμενη ταινία του, «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» (2012) κέρδισε 4 διεθνή βραβεία και άλλες τόσες υποψηφιότητες της Ακαδημίας.



http://www.culturenow.gr/dhmhtrhs-athaniths-invisible-taksideyontas-sthn-kardia-toy-skotadioy/

Invisible: Μια ιστορία εκδίκησης και εμμονής για την Ελλάδα της ανεργίας

Το «Invisible» είναι η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη που προβλήθηκε στο 4o Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Χανίων και την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016 κυκλοφορεί στις αίθουσες. Πέρασαν είκοσι χρόνια από το καλτ «Αντίο Βερολίνο» και φτάσαμε στην έβδομη μεγάλη μήκους ταινία του Δημήτρη Αθανίτη για να ξαναδούμε έναν μοναχικό ήρωα να πρωταγωνιστεί σε ταινία του. Το Invisible είναι ένα αστικό γουέστερν με έναν εξαιρετικό Γιάννη Στάνκογλου, στο ρόλο του Άρη Σταύρου. Ο Άρης είναι ένας μοναχικός 35άρης, διαζευγμένος πατέρας, που δουλεύει σε εργοστάσιο στη βιομηχανική ζώνη. Όταν ξαφνικά απολύεται απροειδοποίητα, νιώθει θύμα της απόλυτης αδικίας.

Πηγή: https://frapress.gr/2016/10/invisible-mia-istoria-ekdikisis-ke-emmonis-gia-tin-ellada-tis-anergias/

Το «Invisible» είναι η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη που προβλήθηκε στο 4o Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Χανίων και την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016 κυκλοφορεί στις αίθουσες. Πέρασαν είκοσι χρόνια από το καλτ «Αντίο Βερολίνο» και φτάσαμε στην έβδομη μεγάλη μήκους ταινία του Δημήτρη Αθανίτη για να ξαναδούμε έναν μοναχικό ήρωα να πρωταγωνιστεί σε ταινία του. Το Invisible είναι ένα αστικό γουέστερν με έναν εξαιρετικό Γιάννη Στάνκογλου, στο ρόλο του Άρη Σταύρου. Ο Άρης είναι ένας μοναχικός 35άρης, διαζευγμένος πατέρας, που δουλεύει σε εργοστάσιο στη βιομηχανική ζώνη. Όταν ξαφνικά απολύεται απροειδοποίητα, νιώθει θύμα της απόλυτης αδικίας.

Πηγή: https://frapress.gr/2016/10/invisible-mia-istoria-ekdikisis-ke-emmonis-gia-tin-ellada-tis-anergias/

Ο Δημήτρης Αθανίτης περιγράφει δεξιοτεχνικά πως ένας άνθρωπος που βρίσκεται πολύ χαμηλά στην κοινωνική πυραμίδα, όταν εξωθείται βίαια στα άκρα αντιδρά και με τον τρόπο του επαναστατεί.

Το «Invisible» είναι η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη που προβλήθηκε στο 4o Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Χανίων και την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016 κυκλοφορεί στις αίθουσες. Πέρασαν είκοσι χρόνια από το καλτ «Αντίο Βερολίνο» και φτάσαμε στην έβδομη μεγάλη μήκους ταινία του Δημήτρη Αθανίτη για να ξαναδούμε έναν μοναχικό ήρωα να πρωταγωνιστεί σε ταινία του. Το Invisible είναι ένα αστικό γουέστερν με έναν εξαιρετικό Γιάννη Στάνκογλου, στο ρόλο του Άρη Σταύρου. Ο Άρης είναι ένας μοναχικός 35άρης, διαζευγμένος πατέρας, που δουλεύει σε εργοστάσιο στη βιομηχανική ζώνη. Όταν ξαφνικά απολύεται απροειδοποίητα, νιώθει θύμα της απόλυτης αδικίας.

Πηγή: https://frapress.gr/2016/10/invisible-mia-istoria-ekdikisis-ke-emmonis-gia-tin-ellada-tis-anergias/

https://frapress.gr/2016/10/invisible-mia-istoria-ekdikisis-ke-emmonis-gia-tin-ellada-tis-anergias/

Ιnvisible: επωνυμοι θεατες γραφουν

Σπαει κοκκαλα! (Ντεπυ Βρεττου)
Πολύ δυνατή, συγκλονιστικό φινάλε, εντυπωσιακό art direction (Δ. Παναγιωτατος)

Μια εξαιρετικη ταινια. Τόσο σκληρή που δε κατά δέχεται να σε αφήσει να συγκινηθεις,
τόσο τρυφερή που νιώθεις να μουδιαζεις. (Μελισσα Στοιλη)

Το Invisible είναι τόσο δυνατή ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος, που δεν μπορείς να μιλήσεις αμέσως γι αυτή, χρειάζεται χρόνος... επεξεργασίας. (Μιρελλα Λεγακη)

Ο ήρωας δεν υποτάσσεται και το ίδιο ισχύει και με το Invisible που δεν υποκύπτει στο νεoελληνικό misery (Αναστασια Λαμπρια)

Invisible: οι θεατες γραφουν

Ποιητική ταινία (Christina Govetta)
Χιτσκοκικη ατμοσφαιρα (Κελυ Τζανη)
Σημειο αναφορας τα επομενα χρονια (Ozy Galan)
Mη την χασετε, ευχαριστως θα την εβλεπα δευτερη φορα (Βικυ Τσουμακα)
Οταν δεις το τρεηλερ, καταλαβαινεις οτι δεν ειναι απλα αλλη μια ταινια!
Καταπληκτικη σκηνοθεσια και ερμηνειες! Αληθινα μεγαλειωδης. (Νοτα Πιτσικα)

Το τέλος, η επιτομή της κάθαρσης, μην την χάσετε! (Χριστινα Δημητρεα)
Οτι πιο αληθινό για τη σημερινή ελληνική κοινωνία (Nikos Kokkinos)
Θα δινα κι ενα βραβειο μουσικης (Kelly Boskoitou)
Με συγκλόνισε, έβγαλε αλήθειες στην επιφάνεια! (Basiliki A Kechagia)
Βαζω 5 αστερακια γι αυτην την λυρικη κ οχι μονο ταινια! (Κέλυ Τζανή)
Επιτέλους μια ταινία στην Ελλάδα που γυρίστηκε χειμώνα. 

INVISIBLE: Οι αναγνωστες στο Αθηνοραμα βαζουν 4 ****

Οι αναγνωστες στο Αθηνοραμα βαζουν 4 **** και γραφουν:

"Ταινία υψηλών προδιαγραφών!
Με χαμηλό budget μπορεί κανείς να φτιάξει ταινία διαμάντι και εδώ ο κύριος Αθανίτης το επιβεβαιώνει περίτρανα! Ευστοχο το casting της ταινίας από τον πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο ρόλο.
Οι σκηνές στο εργοστάσιο με τους φυσικούς ήχους- που τους συνέδεσα με την ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή, η βίαιη εκτόπιση του ήρωα από τους υπαλλήλους, το γυμνό σώμα σε στάση εμβρύου στο κρεββάτι ( της απελπισίας), το πήγαινελα του ήρωα με το μηχανάκι, η ελίτ αναπαυμένη στο μαλακό τους στρώμα ( διευθυντής και γυναίκα του) που θύμιζε κλασσικό πίνακα, η τραχιά εμφάνιση της αστυνομίας η αδιάφορη πρώην γυναίκα, το δυσυπόστατο φινάλε και αλλα πολλα έφτιαξαν μια ιστορία δυνατή αφηγηματικά!
Ο Μπιζέ σε ανατριχιάζει! Να την δείτε! Ελληνικός κινηματογραφος στα καλύτερα του!"
Elise Gore *****

"Βαθιά συναισθηματική ταινία"
"Πραγματικός κινηματογράφος!!!"
"Σκηνοθεσία με άποψη και αισθητική"
"H ταινια που δεν περιμένεις με τίποτα!"
"Πραγματευεται το σημερα της Ελλαδας η μηπως και το αυριο;"

Invisible: Ένα ελληνικό western στα χρόνια της κρίσης

Ο Ελληνικός κινηματογράφος ίσως είναι από τα λίγα πράγματα που πάει καλά στα χρόνια της κρίσης. Και ένα από τα πιο φρέσκα δείγματα είναι η ταινία Invisible του Δημήτρη Αθανίτη.


Την χαρακτηρίζουμε ως western ταινία, καθώς βασίζεται σε μια από τις τυπικές αφηγήσεις του είδους, αυτή του μοναχικού «καβαλάρη» που παίρνει εκδίκηση. Ο Δημήτρης Αθανίτης όμως τοποθετεί την ιστορία του στο σήμερα, στην εποχή της οικονομικής και κοινωικής κρίσης και βάζει τον ήρωα του, ένα «αόρατο» ανθρωπάκο (όπως όλοι μας), να χάνει άδικα την δουλειά του και να αποφασίζει να εκδικηθεί. Έχοντας όμως μαζί του τον εξάχρονο γιό του.

 Η ταινία ήδη έχει διακριθεί στην Ελλάδα και διεθνώς. Πρόσφατα πήρε το 2ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου (ο Γιάννης Στάνκογλου) στη Φλωρεντία, στο Montelupo Fiorentino MIIFF. Επίσης έχει πάρει το Μεγάλο Βραβείο στην Figuera Film Art, τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρώτου ρόλου στο London Greek Film Festival, και τα βραβεία σκηνοθεσίας, ανδρικού ρόλου, β’ ανδρικού ρόλου και μοντάζ στο Bridges IFF στο Ναύπλιο.

 Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε στον δωρικό (χιλιοπαιγμένη η λέξη αλλά εδώ αξίζει) Γιάννη Στάνκογλου, που συνεχώς δουλεύει και βελτιώνεται, δείχνοντας πόσο η ηθοποιία πέρα από ταλέντο θέλει και προσπάθεια. Στο Invisible δίνει ένα στιβαρό κεντρικό ρόλο, παίζει με όλο του το σώμα και το βλέμμα και απογειώνει τον ήρωα του.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
Σενάριο: Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Αθανίτης
Παραγωγοί: Δημήτρης Αθανίτης, Πάνος Παπαδόπουλος
Συμπαραγωγοί: Διαμαντής Καραναστάσης, Δημ. Γαλανόπουλος
Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου
Σκηνικά-Κοστούμια: Στέλλα Κάλτσου
Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς
Μουσική: Papercut
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Στάνκογλου, Μενέλαος Χαζαράκης
Ευα Στυλάντερ, Κόρα Καρβούνη, Χρήστος Μπενέτσης, Νικολίτσα Ντρίζη, Κώστας Ξυκομηνός
Διεύθ/ση παραγωγής: Θανάσης Μπουρλιάσκος
Ηχοληψία: Μιχάλης Σαριμανώλης
Μακιγιάζ: Γαρυφαλλιά Σιωρά




http://lifeviews.gr/ataksinomita/2016/11/invisible-ena-elliniko-western-sta-chronia-tis-krisis/

Invisible στις Κινηματογραφικές Λέσχες Πεύκης και Πετρούπολης

Προχτες Τεταρτη, στο Πνευματικο Κεντρο στην Πευκη!
Σε εναν εκπληκτικο χωρο, με παρα πολυ κοσμο, ειχα την εμπειρια μιας εξαιρετικης βραδυας με εντυπωσιακες παρατηρησεις οπως η αναφορα στην Ευδοκια, οι αντιστοιχιες με την "Κραυγη" του Αντονιονι που υπηρξε και αγαπημενη ταινια αλλα και μια διαφορετικη αποδοση του τιτλου.
 
 

«INVISIBLE»: Την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου στις αίθουσες το αστικό γουέστερν του Δημήτρη Αθανίτη

 Αν νομίζατε ότι γουέστερν υπάρχει μόνο στην Αμερική, σκεφτείτε το ξανά. Στο «Invisible», ο Δημήτρης Αθανίτης αντλεί δεξιοτεχνικά από τη γουέστερν θεματολογία για να μιλήσει για μια σκληρή ιστορία εκδίκησης ενάντια στην αδικία, στην αστική Ελλάδα. Με τον Γιάννη Στάνκογλου στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας του, ο  Αθανίτης περιγράφει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και ακρίβεια πώς οι αδύνατοι και υποτιμημένοι μπορούν να μετατραπούν στην πιο επικίνδυνη ωρολογιακή βόμβα της κοινωνίας, περιμένοντας απλά να εκραγούν.
Bραβεία και διακρίσεις Μεγάλο Βραβείο στη Φιγκέιρα ντα Φοζ, Βραβεία Καλύτερης Ταινίας,  Σκηνοθεσίας και Ανδρικού Ρόλου στο Ελληνικό Φεστιβάλ του Λονδίνου (London Greek Film Festival), έξι κύριες  υποψηφιότητες στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και συμμετοχή σε πάνω από είκοσι φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο -μέχρι στιγμής.
  Μετά από μια τέτοια φεστιβαλική πορεία και τόσες διακρίσεις στις αποσκευές της, ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει και στις αίθουσες η  νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Αόρατος» («Invisible») με τον Γιάννη Στάνκογλου, συγκλονιστικό στον ρόλο του απολυμένου πατέρα ενός εξάχρονου παιδιού, που αποζητά εκδίκηση. Το φιλμ  βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου.


http://film-c.blogspot.gr/2016/10/invisible-3.html

To Invisible στις καλυτερες ταινιες για το 2016-17 απο το Αθηνοραμα Cinema!

To Invisible στις καλυτερες ταινιες της χρονιας
οπως τις επιλεγει και τις προτεινει το Αθηνοραμα Cinema!


http://www.athinorama.gr/specials/athinoramacinema2016/

Invisible: "Στις 20 καλυτερες ελληνικες ταινιες των τελευταιων 40 ετων"

Invisible: "Στις 20 καλυτερες ελληνικες ταινιες των τελευταιων 40 ετων"
Νινος Φ. Μικελιδης

 

«Αόρατη είναι η πραγματικότητά μας.» Ο Δημήτρης Αθανίτης μιλά στο Flix για το «Invisible»

 Συνέντευξη στον Μανώλη Κρανάκη

Λίγα χρόνια μετά τις "Τρεις Μέρες Ευτυχίας" ο Δημήτρης Αθανίτης, κάθε άλλο παρά αόρατος στα ελληνικά κινηματογραφικά πράγματα, επανέρχεται με το «Invisible», που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου, ένα ιδιόμορφο γουέστερν, μια σκληρή ιστορία εκδίκησης ενάντια στην αδικία, στην Ελλάδα της κρίσης.

Ο ήρωας του «Invisible», ο Αρης, είναι ένας μοναχικός 35άρης, χωρισμένος, που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο. Οταν απολύεται χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος, καθώς νιώθει θύμα μιας ακραίας αδικίας. Ομως ο Αρης δεν είναι μόνος του. Εχει μαζί του και τον εξάχρονο γιο του. Ενα παιδί, για το οποίο ο πατέρας είναι ο κόσμος όλος. Ενα παιδί που παλεύει με τον κόσμο των μεγάλων. Ενα κόσμο αόρατο. Γι' αυτόν τον κόσμο, τον αόρατο και οδυνηρά ορατό, μίλησε ο Δημήτρης Αθανίτης στο Flix. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε και μπείτε στην ατμόσφαιρα με τις φωτογραφίες από τα γυρίσματα, με τον ίδιο, τον Γιάννη Στάνκογλου, τον διευθυντή φωτογραφίας Γιάννη Φώτου και τον Χρήστο Μπενέτση που υποδύεται τον γιο.

Το «Invisible» γεννήθηκε από οργή ή από μια διάθεση να αντιδράσεις στην κατάσταση γύρω σου;
Κι απ’ τα δύο. Οργή και αντίδραση για ό,τι συμβαίνει γύρω μας αλλά κυρίως στον παραλογισμό που μας περιβάλλει και απαιτεί να υποταχθούμε. Ο ήρωάς μου είναι ένα πρόσωπο που αρνείται να υποταχθεί. 

Ποια ήταν η αφορμή που οδήγησε στην ταινία;
Οταν έχω τελειώσει μια ταινία, αισθάνομαι σαν να έχει φύγει επό μένα, σαν να έχει δικιά της ζωή. Το πώς ξεκίνησε, με ποια αφορμή, έχει γίνει ένα με την ύπαρξή της. Πάντα υπάρχουν δικά μου βιώματα από κάτω σαν σπινθήρες εκκίνησης, αλλά δεν είναι κάτι προφανές. Πάντως είχα και την ανάγκη μετά από έξι ταινίες με την Αθήνα σαν κρυφή πρωταγωνίστρια, να βγω από την πόλη και να κινηματογραφήσω ένα τοπίο με ευρύ ορίζοντα. Ακόμη ήθελα να γυρίσω μετά από τόσες πολυπρόσωπες ταινίες, μια ιστορία με ήρωα έναν μοναχικό ντεσπεράντο, όπως στο ξεκίνημά μου με το «Αντίο Βερολίνο».

Μοιάζει να απομακρύνεσαι από την πιο ονειρική ατμόσφαιρα των προηγούμενων ταινιών σου, πατώντας εδώ γερά στο ρεαλισμό. Ηταν μια ανάγκη; Πώς καταγράφει κάποιος μια πραγματικότητα που είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους;
Μα το «Invisible» έχει τουλάχιστον δύο ονειρικές σκηνές και μάλιστα σε σημεία-κλειδιά. Και ναι, πατάει γερά στον ρεαλισμό, όμως ο ρεαλισμός από μόνος του, δεν μου λέει τίποτα. Οπως και το αυθαίρετο φανταστικό. Το «Καμμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» ήταν, ας πούμε, μια ταινία με ονειρικά στοιχεία, μια ταινία του φανταστικού αλλά ταυτόχρονα ισορροπούσε σε ένα ρωμαλέο, συχνά ωμό ρεαλισμό. Αυτό που με ιντριγκάρει ως σκηνοθέτη είναι ο συνδυασμός πραγματικού και φανταστικού. Η ταινία μου βουτά βαθιά στην πραγματικότητα για να μπορέσει να απογειωθεί. Το να πάρει μαζί της τον θεατή είναι το μεγάλο στοίχημα.
Καθόλου γνωστή δεν είναι η πραγματικότητα που περιγράφει η ταινία. Ο χώρος και κόσμος που περιγράφει το Invisible βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη μητρόπολη, δίπλα στην Αθήνα. Κι όμως είναι στην ουσία άγνωστος. Αόρατος. Ωστόσο για την περιγραφή του απέφυγα την απλή καταγραφή, τα πολλά λόγια, τις γραφικότητες. Προσπαθήσαμε να ξεχωρίσουμε και να εστιάσουμε στα ουσιώδη. Από την άλλη επεδίωξα τη μεγαλύτερη δυνατή πυκνότητα και τη συνεχή ανατροπή. Ίσως γι αυτό ο θεατής δεν μπορεί ποτέ να προβλέψει το τέλος.
Είναι το «Invisible» η πιο πολιτική σου ταινία; Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός για την «πολιτική» ταινία;
Στις ταινίες μου υπάρχει πάντα αναφορά έστω και έμμεσα στο κοινωνικό περιβάλλον και στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ακόμη κι αν αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η «Φιλοσοφία», η πρώτη μικρή μου ταινία το 1993, με αφορμή τον πόλεμο στο Σαράγεβο που είχε μόλις ξεκινήσει, μιλούσε για κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και τον Πρόεδρο να κηρύσσει πτώχευση. Τότε είχε κερδίσει το Βραβείο Φανταστικού στη Δράμα, λίγα χρόνια μετά ήταν πραγματικότητα. Οι «2000+1 Στιγμές» επιχειρούσε να σχολιάσει το μιλένιουμ με εικόνες που δημιουργούσαν το παζλ όλου του πλανήτη σε μια στιγμή ορόσημο. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσω πέρα από το προφανές, το τρέχον. Δεν με αγγίζουν τα συνθήματα ούτε και τα πυροτεχνήματα. Ολα αυτά σβύνουν γρήγορα μέσα στο ψέμα τους. Η «πολιτική ταινία» συνήθως ασχολείται με την επιφάνεια. Εμένα μ’ ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει από κάτω. Ωστόσο διάβασα ένα βιτριολικά εύστοχο σχόλιο για την ταινία, που θα το έλεγες πολιτικό: «Η αστική τάξη κοιμάται και βλέπει εφιάλτες». Πολιτική θα έλεγα ότι είναι η ταινία που στηρίζεται στο ψέμα. Απ’ αυτή την άποψη, οι πολιτικές ταινίες κυριαρχούν!
Γιατί επέλεξες τον Γιάννη Στάνκογλου να σηκώσει στους ώμους του την ταινία; Ποια οδηγία ήταν η κεντρική που του έδωσες για την ερμηνεία του;
Το κάστινγκ της ταινίας ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Αν και γράφαμε το σενάριο με τον Γιώργο Μακρή χωρίς να έχουμε συγκεκριμένο πρόσωπο στο μυαλό μας, ο Γιάννης ήταν η πρώτη μου επιλογή. Θέλησα να δουλέψω μ’ έναν ηθοποιό που είναι σταρ αλλά με σκοπό να τσαλακώσω την εικόνα του σε κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό. Αν ο Στάνκογλου δεν ήταν διαθέσιμος, θα έκανα ακριβώς το αντίθετο. Θα διάλεγα έναν ερασιτέχνη. Ο Γιάννης όμως είχε την αντίστοιχη διάθεση με τη δικιά μου κι έτσι προχωρήσαμε και αφέθηκε να μπει στο πνεύμα της ταινίας. Είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός με τρομερή δύναμη αλλά νομίζω ότι εδώ κάναμε κάτι πολύ ιδιαίτερο, μια ερμηνεία καριέρας όπως έγραψαν στο ελληνικό φεστιβάλ του Σίδνεϋ και όπως λένε τα τρία από τα μέχρι στιγμής βραβεία που έχει κερδίσει για την ερμηνεία του στο «Invisible».
Η βασική μου οδηγία ήταν να αφεθεί απόλυτα και να μπει όσο πιο βαθιά γινόταν μέσα στον ίδιο του τον εαυτό και ταυτόχρονα στο εσωτερικό του χαρακτήρα. Παράλληλα ήμουν συνέχεια δίπλα του και μέσα από μικρές υποδείξεις πάνω στο γύρισμα, χτίζαμε το ρόλο. Ο Γιάννης έχει αντίστοιχα βιώματα με τον Αρη και μπόρεσε να είναι κυριολεκτικά ο ίδιος ο χαρακτήρας. Τέλος του είχα ζητήσει να παίζει συνέχεια χωρίς διακοπή ακόμη κι όταν η κάμερα δεν τον ακολουθεί, έστω κι αν αυτό συνέβαινε σπάνια. Ομως ήταν σημαντικό.

Οι θεατές στην Ελλάδα δε μοιάζουν να έχουν αγκαλιάσει το ελληνικό σινεμά, κρίνοντας τουλάχιστον από τα εισιτήρια των πρόσφατων χρόνων. Τι νόημα έχει να κάνεις μια ταινία που θα δουν πολύ λιγότεροι από το κοινό που της αναλογεί;
Eχω πολύ ισχυρή ανταπόκριση από τις προβολές που έχουν ήδη γίνει στην Ελλάδα και μάλιστα σε έξι διαφορετικές πόλεις. Sold out οι περισσότερες, συνάντησαν ένα κοινό που έδειξε να ενδιαφέρεται άμεσα για τα πρόσωπα και την ηθική της ταινίας, στις παθιασμένες συζήτησεις μετά τις προβολές. Οντως πιστεύω κι εγώ ότι το «Invisible» θα μπορούσε να έχει ένα ευρύ κοινό. Μιλά για τη σχέση πατέρα-γιου, μιλά για τη θέση μας μέσα στον κόσμο και μιλά με μια καθαρά κινηματογραφική γλώσσα, μακρυά από απλοϊκές αναφορές στην γύρω πραγματικότητα. Αυτός είναι άλωστε κι ο λόγος που λειτουργεί το ίδιο δυνατά και σε κοινό εκτός Ελλάδος, μια και παρασύρει το θεατή σε ένα βαθύ κινηματογραφικό ταξίδι. Για μένα, αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή της ταινίας.
Τι απαντάς σε όσους πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει ταινίες με την κρίση, αφού τη ζει καθημερινά;
Το «Invisible» δεν είναι μια ταινία για την κρίση. Οταν ο Αρης ρωτά τον άνθρωπο που θεωρεί υπεύθυνο της καταστροφής του αν τον βλέπει, εννοεί αν υπάρχει γι αυτόν, ή αν είναι αόρατος, ανύπαρκτος. Το ίδιο ερώτημα όμως βάζει στον ίδιο τον Αρη ο εξάχρονος γιος του. Πόσο αόρατοι είμαστε; Πόσο ερήμην μας έχει προαποφασιστεί η θέση μας στον κόσμο; Εδώ βρίσκεται το θέμα της ταινίας. Και απέναντι σ’ αυτό το ερώτημα τοποθετείται με τρόπο ενστικτώδη ο ήρωας αλλά και η ηθική της ίδιας της ταινίας.

Τι αφήνει αυτή η διαρκής κρίση σαν κατάλοιπο στο ελληνικό σινεμά; Μετά από τόσα χρόνια σινεμά πού βλέπεις να οδηγείται η ελληνική παραγωγή;
Η κρίση έχει κάνει ακόμη πιο δύσκολη την παραγωγή αλλά από την άλλη έχει απελευθερώσει δυνάμεις. Είναι παράδοξο εκ πρώτης αλλά γυρίζονται όλο και πιο πολλές ταινίες. Η ελληνική ταινία μόνο όταν είναι ικανή να συναντήσει και να μιλήσει σε ένα διεθνές κοινό, μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα. Η αλήθεια είναι ότι μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για σινεμά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για κάθε εθνική κινηματογραφία.

Τι είναι «αόρατο» και όμως θα έπρεπε να ανοίξουμε τα μάτια μας διάπλατα για να το δούμε;
Αόρατοι είναι πολλοί παράλληλοι κόσμοι που υπάρχουν δίπλα μας. Αόρατη είναι η πραγματικότητά μας που τη μακιγιάρουμε με εύκολες βεβαιότητες για να μην αντικρύσουμε το πρόσωπό της.

To «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη, 3 Νοεμβρίου, από τη New Star

http://flix.gr/articles/dimitris-athanitis-invisible-interview.html

Invisible στα Χανια

Invisible: Μια υπεροχη προβολη στα Χανια χτες βραδυ!
Πολυς κοσμος, ζεστη ατμοσφαιρα, ωραια συζητηση μετα.
Ενα μεγαλο ευχαριστω σε οσους ηταν εκει και βεβαια στους ανθρωπους του Chania Film Festival και ιδαιτερα τον καλλ. διευθυντη Ματθαιο Φρατζεσκακη.

 

«Αισιοδοξία είναι να δίνεις μάχη»

Ο Δημήτρης Αθανίτης μιλάει για την ταινία «Invisible», την «αναπαυτική θέση του καναπέ» και τις δημιουργικές δυνάμεις της τέχνης

Παύλος Αγιαννίδης 

 

 

 http://www.tanea.gr/news/nsin/article/5402194/aisiodoksia-einai-na-dineis-maxh/

Αόρατος, άνεργος και οργισμένος στην άκρη της πόλης,ψάχνει την εκδίκηση.

Ο Δημήτρης Αθανίτης στο Screeneye για την τελευταία του ταινία, που ανοίγει αύριο στους κινηματογράφους της Αθήνας.

Συνένεντευξη  στον Ιάκωβο Γωγάκη

1994: «Σ΄ αυτή την πόλη που κανένας πια δεν είχε τι να πει», ένας ταινιοφάγος 30άρης με χιούμορ και φαντασία αποχαιρέτησε… μια άλλη πόλη, με τρόπο παράξενο, σαρκαστικό και με τη θετική έννοια του όρου «καλτ», αποκτώντας με μιας, ένα μικρό αλλά φανατικό κοινό, που είδε το « Αντίο Βερολίνο» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κερδίζοντας το έργο και το ειδικό βραβείο.
 

Ο Δημήτρης Αθανίτης έφτασε στις μεγάλου μήκους τον αριθμό 7!, δίνοντας υπόσταση σε ρεαλιστικούς χαρακτήρες, όπως ήταν οι περιπέτειες του συγγραφέα Άλεξ, εκείνης της ταινίας, αλλά και σε φανταστικούς, όπως στη σύγχρονη εκδοχή του μυθικού έρωτα του Ορφέα και της Ευρυδίκης, στο «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο».

Σήμερα εμπνέεται από τις τραγικές οικογενειακές ιστορίες της ελληνικής πραγματικότητας μεσούσης των μνημονίων και της αυξανόμενης φτώχιας, πρόσωπα ορατά και ταυτόχρονα αόρατα, αυτής της χώρας.
Ένας νεαρός βιοπαλαιστής, διαζευγμένος με παιδί, απολύεται. Ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου παίζει κορώνα-γράμματα, το ποιους θα απολύσει. Την πληρώνει ο αδύναμος Άρης, έχοντας να διαχειριστεί χρέη, διατροφή και μια νέα ζωή που οφείλει να χτίσει από την αρχή. Θα αντιδράσει, προσπαθώντας να εκδικηθεί, τον παντρεμένο αλλά αλανιάρη, για χρόνια εργοδότη του.

Ο Δημήτρης Αθανίτης εξηγεί. « Σαφέστατα είναι μία πολιτική ταινία, στο όριο να χαρακτηριστεί επαναστατική, που θα μπορούσε να σπρώξει προς την εξέγερση» και όπως ο ίδιος λέει, και στο παρελθόν, ακόμα και οι ρομαντικές sci-fi ταινίες του, έκρυβαν ένα πολιτικό σχόλιο.

Για τον κεντρικό ήρωα,( τον οποίο ερμηνεύει καθηλωτικά ο Γιάννης Στάνκογλου) αναφέρει. « Ο Άρης χάνει τη δουλειά του, βγαίνει έξω από τον κόσμο του, όπως μέχρι τότε τον είχε ορίσει και θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη. Είναι αποφασισμένος να πάρει για πρώτη φορά την κατάσταση στα χέρια του, ενώ το παιδί του, αποδεικνύεται στο τέλος, το βασικό του κίνητρο, το οποίο εισπράττει όμως για καιρό την απόρριψη και από τους δύο γονείς του».

Το έργο γυρίστηκε στον Ασπρόπυργο, τοποθεσία με ιδιαίτερο ρόλο στο έργο, με τον Δημήτρη Αθανίτη να βλέπει και να καταγράφει τα διάφορα πρόσωπα αυτής της περιοχής, που είναι συνάμα εργατική αλλά και βιομηχανική, κοντά στη θάλασσα, δίνοντας την αίσθηση ενός τρομακτικού τοπίου, πολύβουου τη μέρα, ερημωμένου τη νύχτα.

Η ταινία έχει προβληθεί σε 7 πόλεις της Ελλάδος, με ζωηρή ανταπόκριση του κοινού, κέρδισε το μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ ελληνικών ταινιών του Λονδίνου, παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και έφτασε μέχρι το Σαν Φρανσίσκο.

http://screeneye.net/athanitis_-interview_-screeneye/

Δ. ΑΘΑΝΙΤΗΣ: Μ ενδιαφέρει να βλέπω κάτω από την επιφάνεια

Συνεντευξη στην Αγγελική Στελλάκη in.gr

To «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη είναι μία από τις ελάχιστες ελληνικές ταινίες που μιλά ανοιχτά για την Ελλάδα της κρίσης. Ήρωας της ταινίας ο Άρης (Γιάννης Στάνκογλου), ένας νεαρός πατέρας που μένει άνεργος και αναζητά λύσεις και απαντήσεις -όχι πάντα στο σωστό μέρος.

Με την ταινία να προβάλλεται στον κινηματογράφο Αλκυονίς από τις 3 Νοεμβρίου, το in.gr με τον σκηνοθέτη για την κρίση, το αστικό περιβάλλον και το «αόρατο» πρόβλημα που υπάρχει δίπλα μας.

• Γιατί Invisible; Τι σημαίνει για εσάς ο τίτλος της ταινίας;

«Με βλέπεις;» ρωτά ο Αρης, ο ήρωας της ταινίας, τον άνθρωπο που θεωρεί υπεύθυνο της καταστροφής του, σε μια σκηνή-κλειδί. Και εννοεί, «υπάρχω για σένα ή είμαι αόρατος, ανύπαρκτος;» Το ίδιο ερώτημα βάζει χωρίς να πει λέξη κι ο μικρός γιος του, στον ίδιο τον Άρη. Πόσο αόρατοι είμαστε; Πόσο ερήμην μας έχει προ-αποφασιστεί η θέση μας στον κόσμο; Απέναντι σ’ αυτό το ερώτημα τοποθετείται ενστικτωδώς ο ήρωας αλλά και η ηθική της ταινίας. Από εκεί προκύπτει ο τίτλος. Επέλεξα αγγλικό τίτλο γιατί δεν ήθελα άρθρο, ήθελα να έχω μια πιο γενική αναφορά. Η ταινία δεν μιλά μόνο για έναν άνθρωπο «αόρατο». Δεν μιλά μόνο για ένα παιδί «αόρατο». Μιλά για ένα ολόκληρο κόσμο αόρατο. Για ένα κόσμο που -ωστόσο- είναι δίπλα μας.

• Η ταινία σας έχει χαρακτηριστεί ως «αστικό γουέστερν». Θεωρείτε ότι είναι ακριβής αυτός ο χαρακτηρισμός; Ποια η σημασία του αστικού περιβάλλοντος στο «Invisible»;

Το αστικό περιβάλλον είναι κυρίαρχο στις ταινίες μου. Από το «Αντίο Βερολίνο» και το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» μέχρι τις «2000+1 Στιγμές» και τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας», η πόλη είναι το σημείο αναφοράς. Τώρα βγαίνω έξω από τα στενά όρια της Αθήνας, για να πλησιάσω έναν «αόρατο» χώρο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Ο ανοιχτός ορίζοντας μέσα στον οποίο κινηματογραφώ τον ήρωα, ο τρόπος που τον ακολουθεί η κάμερα, από το πολύ κοντινό στο πολύ γενικό πλάνο αλλά και το βιομηχανικό τοπίο μέσα στο οποίο κινείται, δικαιολογούν απόλυτα τον χαρακτηρισμό «αστικό γουέστερν». Ωστόσο και το στενά αστικό περιβάλλον, η πόλη, υπάρχει στη ταινία, είναι ο αντίπαλος χώρος κι έτσι καταγράφεται σαν μια μικρότερη παρουσία, αλλά εξ ίσου σημαντική. Ο χώρος παραμένει πάντα για μένα κυρίαρχο στοιχείο στη σύνθεση μιας ταινίας κι αυτό ισχύει και για το Invisible. Και φυσικά δεν εννοώ τον χώρο μόνο σαν εικόνα. Εννοώ τον χώρο σαν νόημα, σαν προνομιακό σημείο που συμπυκνώνει πάνω του τα σημάδια της ζωής, τις σχέσεις και τις αντιφάσεις του κόσμου που περιγράφουμε. Διαλέξαμε με την Στέλλα Κάλτσου που υπογράφει το art direction, χώρους φυσικούς, που επιλέξαμε με ακρίβεια μετά από ατελείωτες περιπλανήσεις και περιοριστήκαμε σε ελάχιστες επεμβάσεις.

• Μιλήστε μας για την συνεργασία σας με τον Γιάννη Στάνκογλου. Ο ρόλος φαίνεται να έχει γραφτεί ειδικά για εκείνον.

Είναι γεγονός ότι υπήρξε η πρώτη επιλογή μου για τον ρόλο. Ωστόσο δεν γράφαμε το σενάριο έχοντας τοποθετήσει κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στον ρόλο του Άρη. Με τον Γιάννη ξεκινήσαμε να μιλάμε πάνω στο σενάριο και στον χαρακτήρα που ήθελα να χτίσουμε, αρκετούς μήνες πριν τα γυρίσματα. Του ζήτησα να είναι λιτός, να αφεθεί τελείως στην κάμερα που θα τον ακολουθούσε συνέχεια και κυρίως να φύγουμε από οποιαδήποτε προηγούμενη εικόνα του. Νιώθω ευτυχής γιατί τελικά κάναμε μια δουλειά που αγγίζει την υπέρβαση. Δεν έγραψαν τυχαία για μια ερμηνεία καριέρας στο ελληνικό φεστιβάλ της Αυστραλίας, όπως δεν είναι τυχαία τα τρία μέχρι στιγμής βραβεία για τον τον ρόλο του στο Invisible.

• Πώς είναι για έναν σκηνοθέτη να κάνει μια ταινία για την Ελλάδα της κρίσης εν μέσω οικονομικής κρίσης;

Στις ταινίες μου, υπάρχει πάντα έστω και έμμεσα, αναφορά στο κοινωνικό περιβάλλον. Όταν το 1993 γύρισα τη πρώτη μικρή ταινία μου «Φιλοσοφία», μόλις είχε ξεκινήσει ο πόλεμος στο Σεράγεβο. Σύμφωνα με το σενάριο, οι πόλεμοι στα Βαλκάνια επεκτείνονται, η ελληνική οικονομία καταρρέει, ο Πρόεδρος κηρύσσει πτώχευση. Η «Φιλοσοφία» πήρε στη Δράμα τότε, το Βραβείο Φανταστικού. Λίγα χρόνια αργότερα, ήταν πραγματικότητα. Μου είναι αδύνατον να αγνοήσω αυτό που συμβαίνει γύρω μου, αλλά με ενδιαφέρει να δω κάτω από την επιφάνεια. Η απήχηση που έχει η ταινία στο κοινό, όπως το βλέπω στις παθιασμένες συζητήσεις που ακολουθούν τις προβολές, με πείθει ότι κατορθώνει να αγγίξει, να συγκινήσει χωρίς συναισθηματικούς εκβιασμούς και να βάλει ερωτήματα απέναντι στα κλισέ και τις εύκολες βεβαιότητες. Η κρίση έχει κάνει ακόμη πιο δύσκολη την παραγωγή μιας ταινίας αφού οι πόροι έχουν λιγοστέψει, αλλά από την άλλη έχει απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις.
http://www.in.gr/entertainment/cinema/interviews/article/?aid=1500112148#.WBnyJ6Ueo5o.facebook

Δημήτρης Αθανίτης: «Δεν με αφορά ένα σινεμά με καλοκάγαθους ήρωες και στόχο τον εφησυχασμό»

Κοινωνικό δράμα, θρίλερ χαρακτήρων και αστικό γουέστερν, το «Invisible» είναι μια ταινία που μιλά για το ελληνικό τώρα με έναν κινηματογραφικά αντισυμβατικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης της μας εξηγεί γιατί και πόσο μας αφορά.      (ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ συνεντευξη Χρ Μητσης)

Τι είναι το «Invisible»; Κοινωνικό δράμα ή «αστικό γουέστερν» όπως έχεις αναφέρει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις και στην περίληψη της ταινίας; Τι σημαίνει ο όρος «αστικό γουέστερν»;
Μα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το «Invisible» είναι σίγουρα κοινωνικό δράμα. Μιλά για ένα πατέρα που χάνει τη θέση του στον κόσμο. Μιλά για ένα παιδί που ψάχνει τη δική του θέση μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Ταυτόχρονα κινείται σε μια αόρατη έρημο, μια βιομηχανική περιοχή που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, ενώ έχει για ήρωα ένα περιπλανώμενο ντεσπεράντο. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν γιατί πολλοί μίλησαν για αστικό γουέστερν.
Γιατί προτίμησες τον αγγλικό τίτλο από το ελληνικό «Αόρατος»; Ήθελα ένα τίτλο πιο αφηρημένο, χωρίς άρθρο, χωρίς προσδιορισμό φύλου. Η ταινία δεν μιλά μόνο για ένα πρόσωπο. Μιλά για ένα κόσμο ολόκληρο που είναι αόρατος. Ένα κόσμο στον οποίο ίσως ανήκουμε κι εμείς. Ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.

 Οι ταινίες σου είναι γυρισμένες στην Αθήνα, ένα από τα σταθερά σημεία αναφοράς του σινεμά σου. Γιατί δεν αποχωρίζεσαι κινηματογραφικά την πρωτεύουσα; Γιατί απομακρύνεσαι τώρα από το κέντρο για τα δυτικά περίχωρα της πόλης, γυρίζοντας την ταινία σου στον Ασπρόπυργο; Κινηματογραφούσα την Αθήνα σαν μια κρυφή συμπρωταγωνίστρια σε όλες τις ταινίες μου. Είναι μια πόλη που ξέρω καλά και έχω ισχυρά βιώματα μαζί της. Με γοήτευε πάντα η σκοτεινή της πλευρά. Χαρτογράφησα στις έξι προηγούμενες ταινίες μου μια άγνωστη Αθήνα, μια πόλη κρυμμένη. Τώρα ταξιδεύω ακριβώς δίπλα, σε μια μικρή αόρατη πόλη με ανοιχτούς ορίζοντες και νιώθω την ίδια ίντριγκα καθώς ανακαλύπτω ένα τραχύ κόσμο που παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Από το στιλιζαρισμένο «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στη βρώμικη, ξεβαμμένη φωτογραφία που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Φώτου... Γιατί άλλαξες την αισθητική σου προσέγγιση στο «Invisible»;

Συνέντευξη Χρ Μητσης

Κοινωνικό δράμα, θρίλερ χαρακτήρων και αστικό γουέστερν, το «Invisible» είναι μια ταινία που μιλά για το ελληνικό τώρα με έναν κινηματογραφικά αντισυμβατικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης της μας εξηγεί γιατί και πόσο μας αφορά.

Τι είναι το «Invisible»; Κοινωνικό δράμα ή «αστικό γουέστερν» όπως έχεις αναφέρει αρκετές φορές σε συνεντεύξεις και στην περίληψη της ταινίας; Τι σημαίνει ο όρος «αστικό γουέστερν»;
Μα το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το «Invisible» είναι σίγουρα κοινωνικό δράμα. Μιλά για ένα πατέρα που χάνει τη θέση του στον κόσμο. Μιλά για ένα παιδί που ψάχνει τη δική του θέση μέσα στον κόσμο των μεγάλων. Ταυτόχρονα κινείται σε μια αόρατη έρημο, μια βιομηχανική περιοχή που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας, ενώ έχει για ήρωα ένα περιπλανώμενο ντεσπεράντο. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν γιατί πολλοί μίλησαν για αστικό γουέστερν.
Γιατί προτίμησες τον αγγλικό τίτλο από το ελληνικό «Αόρατος»; Ήθελα ένα τίτλο πιο αφηρημένο, χωρίς άρθρο, χωρίς προσδιορισμό φύλου. Η ταινία δεν μιλά μόνο για ένα πρόσωπο. Μιλά για ένα κόσμο ολόκληρο που είναι αόρατος. Ένα κόσμο στον οποίο ίσως ανήκουμε κι εμείς. Ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Οι ταινίες σου είναι γυρισμένες στην Αθήνα, ένα από τα σταθερά σημεία αναφοράς του σινεμά σου. Γιατί δεν αποχωρίζεσαι κινηματογραφικά την πρωτεύουσα; Γιατί απομακρύνεσαι τώρα από το κέντρο για τα δυτικά περίχωρα της πόλης, γυρίζοντας την ταινία σου στον Ασπρόπυργο; Κινηματογραφούσα την Αθήνα σαν μια κρυφή συμπρωταγωνίστρια σε όλες τις ταινίες μου. Είναι μια πόλη που ξέρω καλά και έχω ισχυρά βιώματα μαζί της. Με γοήτευε πάντα η σκοτεινή της πλευρά. Χαρτογράφησα στις έξι προηγούμενες ταινίες μου μια άγνωστη Αθήνα, μια πόλη κρυμμένη. Τώρα ταξιδεύω ακριβώς δίπλα, σε μια μικρή αόρατη πόλη με ανοιχτούς ορίζοντες και νιώθω την ίδια ίντριγκα καθώς ανακαλύπτω ένα τραχύ κόσμο που παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Από το στιλιζαρισμένο «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» στη βρώμικη, ξεβαμμένη φωτογραφία που έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Φώτου... Γιατί άλλαξες την αισθητική σου προσέγγιση στο «Invisible»;
 Το «Invisible» έχει μια φωτογραφία εξ ίσου στιλιζαρισμένη με τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας». Εκείνη ήταν μια ταινία βουτηγμένη στο γαλάζιο, που τώρα έχει δώσει τη θέση του σ’ ένα γήινο πράσινο. Εκείνη ήταν μια ταινία εσωτερικών χώρων, εδώ είναι μια ταινία δρόμου. Έχει μια εικόνα πιο τραχιά, αλλά το ίδιο επεξεργασμένη, μακριά από μια απλή καταγραφή. Ίσως γι αυτό η εικόνα του είναι τελικά αδρά ρεαλιστική και την ίδια στιγμή απροσδιόριστα αινιγματική. Η αισθητική προσέγγιση μου είναι σταθερή και δεν αλλάζει. Με απασχολεί και η τελευταία λεπτομέρεια στα κάδρα που στήνω, όπως και τα πρόσωπα και οι χώροι που επιλέγω. Βέβαια, εδώ ήθελα μια έντονη κινητικότητα της κάμερας, η οποία πήγαζε από την συναισθηματική φόρτιση του ήρωα και αποτελεί μεταφορά της ψυχολογικής του κατάστασης.

Όλη η ταινία βασίζεται πάνω στον Γιάννη Στάνκογλου. Έγραψες το σενάριο πάνω του ή απλώς ήταν ο πλέον κατάλληλος να ερμηνεύσει τον Άρη;
Γράφοντας το σενάριο δεν είχα κανέναν στο μυαλό μου. Αποφάσισα να συνεργαστώ με ένα σταρ που θα ήθελε να τσαλακώσει τελείως το πρόσωπο του. Ήμουν ευτυχής που ο Γιάννης ήταν στην ίδια διάθεση. Και ταυτόχρονα είχε τις εμπειρίες εκείνες που του έδιναν τη δυνατότητα να είναι αυθεντικός σε ένα δύσκολο ρόλο. Αν, πάντως, δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να το κάνει, θα έπαιρνα έναν ερασιτέχνη. Τα τρία βραβεία που έχει κερδίσει μέχρι στιγμής για τον ρόλο του Άρη αισθάνομαι ότι δικαιώνουν την επιλογή μου, αλλά και την ιδιαίτερη δουλειά που κάναμε μαζί.
Από αρκετές ποιητικές/συμβολικές ταινίες σαν το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» σε βλέπουμε τώρα να σκηνοθετείς ένα φιλμ με πιο ντοκιμαντερίστικο στιλ, που σε αρκετά σημεία του θυμίζει Νταρντέν…
Το «Καμμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» είναι το ίδιο σκληρό και ρεαλιστικό με το «Invisible». Η Κιτσοπούλου είναι εκεί ένα ανυπότακτο αγρίμι το οποίο ψάχνει τη θέση του στον κόσμο. Όπως ακριβώς ο Στάνκογλου στο «Invisible». Δυο πρόσωπα που αρνούνται να αποδεχθούν τη ζωή η οποία έχει σχεδιαστεί ερήμην τους. Αν βάλεις τις δυο φιγούρες δίπλα-δίπλα, θα εκπλαγείς με το πόσο μοιάζουν. Ακόμη και τα ρούχα τους είναι ίδια. Η ματιά είναι κοινή και η λεπτή γραμμή που διαπερνά τις ταινίες μου ενιαία. Ίσως είναι αρκετά υπόγεια και σαρκαστική για να φανεί σε μια πρόχειρη ανάγνωση. Σίγουρα, πάντως, δεν με αφορά ένα σινεμά με καλοκάγαθους ήρωες και απώτερο στόχο τον εφησυχασμό.
 

Δημήτρης Αθανίτης: «Οι ήρωές μου αντιδρούν στο μέλλον που τους σχεδιάζουν άλλοι!»

Ο σκηνοθέτης της ταινίας που κέρδισε το 10ο βραβείο της, μίλησε στην A.V.

O Δημήτρης Αθανίτης έκανε αίσθηση με την πρώτη του κιόλας ταινία, το «Αντίο Βερολίνο» που προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1994, αποσπώντας το Ειδικό Βραβείο της κριτικής επιτροπής. Τρία χρόνια αργότερα, χάρισε στη Λένα Κιτσοπούλου το βραβείο ερμηνείας του ίδιου φεστιβάλ χάρη στην ταινία του «Καμμιά συμπάθεια για το διάβολο» (μια ελεύθερη διασκευή του μύθου του Ορφέα και της Ευριδίκης). Η τελευταία, 7η στη σειρά μεγάλου μήκους ταινία του, έχει τον τίτλο «Invisible» (αόρατος) και αφορά στην προσπάθεια ενός διαζευγμένου πατέρα που απολύεται –τον ερμηνεύει υποδειγματικά ο Γιάννης Στάνκογλου– να επανακτήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια με τον πλέον επώδυνο τρόπο. Να τι μας λέει ο σκηνοθέτης για την ταινία του, το ελληνικό σινεμά, τους αγαπημένους του δημιουργούς αλλά και την αγωνία του για την επόμενη μέρα.
UPDATE 3/10: 
 Tο "Invisible"κέρδισε το 2ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου, χθες βράδυ στηνΦλωρεντία, στο Montelupo Fiorentino MIIFF.
Είναι το 10ο βραβείο για την ταινία και το 3ο για τον Γιάννη Στάνκογλου, μετά το Μεγάλο Βραβείο στην Figuera Film Art, τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και πρώτου ρόλου στο London Greek Film Festival, και τα βραβεία σκηνοθεσίας, ανδρικού ρόλου, β' ανδρικού ρόλου και μοντάζ στο Bridges IFF στο Ναύπλιο.

---

Έχει κάποια κοινή σχέση το «Invisible» με τις παλιές ταινίες σας;
Η αλαζονεία της εξουσίας με ενοχλεί και για αυτό βάζω τους ήρωές μου να αντιδρούν απέναντι σε αυτή. Όπως η Κιτσοπούλου στο «Καμμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» έτσι κι ο Στάνκογλου στο «Invisible» αρνούνται να υποταχτούν και να συμβιβαστούν με τη ζωή που έχει σχεδιαστεί ερήμην τους.
Όταν σχεδιάζετε μια ταινία σκέφτεστε το κοινό;
Στην αρχή όχι, καθόλου. Στη πορεία μάλλον αρχίζω να το σκέφτομαι από την άποψη ότι είμαι ένας εξαιρετικά απαιτητικός θεατής και θέλω η ταινία που κάνω να αρέσει κατ΄ αρχήν σ’ εμένα, πράγμα καθόλου εύκολο. Πάντως όσο παράξενο και να σας ακουστεί με ενδιαφέρει ένα σινεμά μεγάλης εμβέλειας. Ελπίζω κάποια στιγμή να μου δοθούν τα κατάλληλα μέσα. Έχω κάνει τις ταινίες μου μέχρι τώρα με αστεία μπάτζετ.
Βρίσκετε κοινά θεματικά σημεία, κοινούς προβληματισμούς μεταξύ των νέων ελλήνων σκηνοθετών και των ξένων συναδέλφων σας; Από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές σχολές, με ποια πιστεύετε ότι έχουμε τα περισσότερα κοινά στοιχεία σήμερα;   
Η γλώσσα του σινεμά είναι διεθνής. Με την παγκοσμοιοποίηση έχουν ανοίξει οι δίαυλοι επικοινωνίας, αλλά και η θεματική έχει ενοποιηθεί αρκετά. Ποτέ δεν πίστεψα στις σχολές και τις εθνικές κινηματογραφίες. Μόνο οι ταινίες που ξεπερνούν τέτοια όρια, έχουν για μένα ενδιαφέρον.

Από τις εμπειρίες που αποκομίσατε στο εξωτερικό και τις χώρες όπου προβλήθηκε το «Invisible», ποιες ήταν οι πιο ιδιαίτερες ή απροσδόκητες αντιδράσεις που σας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση;
Με έχει πραγματικά εντυπωσιάσει το πόσο βαθύτερη είναι η προσέγγιση της ταινίας από τους ανθρώπους των φεστιβάλ αλλά και τους κριτικούς στο εξωτερικό. Απαλλαγμένοι από την όποια αναφορά της ταινίας σε μια άμεση πραγματικότητα, την αντιμετωπίζουν κυρίως με κινηματογραφικούς όρους, σαν σινεμά. Από την άλλη είναι απίστευτο αλλά οι αντιδράσεις του κοινού είναι ανάλογες με το κοινό στην Ελλάδα.
Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης θα θέλαμε να μάθουμε αν σας άλλαξε κάπως –είτε ως καλλιτέχνη είτε ως πολίτη του κόσμου– η πιο πάνω εμπειρία;
Νιώθω πιο ώριμος για να προχωρήσω σε πιο μεγάλα σχέδια, έξω από στενά ελληνικά πλαίσια. Από την άλλη έπαψα πια να θεωρώ κάποιες πόλεις πιο κινηματογραφικές από άλλες. Όλα είναι στο μυαλό.
Η αίσθηση που είχαμε βλέποντας το φιλμ στην αίθουσα είναι πως πρόκειται μάλλον για ένα απαισιόδοξο και σκοτεινό έργο. Ήταν αυτή η πρόθεση σας ή κάνουμε λάθος εκτίμηση; Κι αν είναι έτσι, τελικά υπάρχει κάτι που να σας κάνει να αισιοδοξείτε για την επόμενη μέρα;
Χαίρομαι που το βρίσκετε σκοτεινό. Αυτό που με γοητεύει στο σινεμά, είναι να ταξιδεύω στις σκοτεινές πλευρές. Εκεί που τα πράγματα είναι υποδόρια, εκεί που καραδοκεί το απρόοπτο και η απειλή.  Σκοτεινό είναι  το μη προφανές, το  καινούργιο. Σκοτεινό είναι το ερωτικό.  Το «Invisible» είναι μια βαθιά αισιόδοξη ταινία, αφού ο ήρωας είναι ένα πρόσωπο που αρνείται τη παθητική αποδοχή της θέσης που του ορίζουν και αγωνίζεται για τη ζωή του. Και μάλιστα σε μια τόσο άνιση μάχη. Εξάλλου το φινάλε της ταινίας την ανοίγει απόλυτα.
Ποιο σινεμά σας εκφράζει; Ποιες ταινίες λατρεύετε να βλέπετε ξανά και ξανά και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας δημιουργοί.
Με γοητεύει το σινεμά που έχει προσωπική γραφή, στυλ, άποψη. Το σινεμά που είναι υπόγειο, πολυεπίπεδο, ανατρεπτικό.  Δεν μου λέει τίποτα το φολκλόρ, το λευκό χιούμορ και η διακυρηγμένη «ποίηση». Σαν νεαρός σινεφίλ είχα μια αγία τριάδα: Χίτσκοκ, Φίσερ, Μπουνουέλ. Το «Κερέλ» του Φασμπίντερ είναι μια ταινία που θα ήθελα να έχω σκηνοθετήσει. Αντίθετα η «Περιφρόνηση» είναι μια ταινία που δεν μπορώ όσο και να προσπαθώ, να δω ολόκληρη.  Κι όμως είμαι αποφασισμένος να κάνω ένα ριμέικ της, ακομη κι αν και το πρωτότυπο μυθιστόρημα του Μοράβια απ’ όπου γυρίστηκε, μου φαίνεται κι αυτό ακόμη, απίστευτα λίγο.


Είναι ο ήρωας του «Invisible» ένα αποτέλεσμα της σύγχρονης οικονομικής κρίσης;
Όχι. Ασχέτως αν η ιστορία του ταιριάζει στη σημερινή πραγματικότητα, ήθελα να θίξω την αντίδρασή του απέναντι στη θέση που μας έχει δοθεί μέσα στον κόσμο παρά τη θέληση μας.
Ποια είναι η πολιτική θέση της ταινίας;
Η κινηματογραφική άποψη και η ηθική της. Εκείνο που με νοιάζει περισσότερο είναι να προκαλώ ερωτήματα κι  όχι να κηρύσσω. Μ’ ενδιαφέρει αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, αυτό που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο, διαχρονικά, πρόβλημα του ελληνικού σινεμά και πώς θα προτείνατε να το αντιμετωπίσει η εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού;
Το πρόβλημα που έχει κάθε μικρή κινηματογραφία. Οι αξίες της καθορίζονται από αλλού. Δεν αρκεί η κρατική υποστήριξη. Χρειάζεται συστηματική προώθηση και στήριξη από όλους τους εμπλεκόμενους: διανομείς, κριτικούς, κανάλια.
Έλληνας σκηνοθέτης και βιοπορισμός. Μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο;
Ζω κάνοντας μόνο σινεμά. Ζω λιτά αλλά κάνοντας αυτό που αγαπώ. Έχω κάνει επτά ταινίες, τρεις μικρές και μια τηλεταινία. Οι ταινίες μου κερδίζουν κοινό και εκτίμηση μέσα στο χρόνο και τώρα πια αξιοποιώ την άμεση διανομή σε όλο τον κόσμο μέσα από τις ψηφιακές πλατφόρμες.  Το «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο» κάνει μια εντυπωσιακή διαδικτυακή καριέρα αλλά και συνεχείς προβολές στην Ελλάδα. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με  τις «Τρεις Μέρες Ευτυχίας» αλλά και το «Αντίο Βερολίνο».
Πολιτικά πού ανήκετε;
Πουθενά. Η πολιτική έχει εκπέσει ανεπανόρθωτα. Τα σύνορα που κατασκευάζονται είναι πλαστά.
Γιατί γίνατε σκηνοθέτης;
Γιατί είμαι ερωτευμένος με το σινεμά και είναι το καλύτερο που ξέρω να κάνω.



http://www.athensvoice.gr/politismos/cinema/dimitris-athanitis-oi-iroes-moy-antidroyn

INVISIBLE: -H AΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΟΙΜΑΤΑΙ (και βλέπει εφιάλτες...)-

Τσιμάρας Τζανάτος

(Το πρώτο και το τελευταίο πλάνο στο "Invisible" του Δημήτρη Αθανίτη/ 2 ερμηνευτικά σχόλια στην εξαιρετικής δύναμης ταινία που παίζεται στην Αλκυονίδα)
Πρώτο πλάνο: Η ταινία του Δ. Αθανίτη, (περιέργως) ξεκινάει με το πλάνο μιας κρεβατοκάμαρας σε ένα αστικό σπίτι: μια γυναίκα με καλυμμένα μάτια με μάσκα συσκότισης να κοιμάται- και δίπλα της ένας άντρα. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι...
(δες φωτό...)

Πολύ αργότερα -και μετά το μέσον της ταινίας περίπου- αντιλαμβανόμαστε από την αντιστοιχη σεκάνς πως πρόκειται για τον ιδιοκτήτη/Μ. Χαζαράκης (και τη γυναίκα του/Εύα Στυλάντερ) του εργοστασίου που δουλεύει ο κεντρικός ήρωας/Γιάννης Στάνκογλου .
Μετά το τέλος της ταινίας, σκέφτεσαι πως η ιστορία που παρακολούθησες - ένας απολυμένος εργάτης αποφασίζει να σκοτώσει το αφεντικό του- με το διφορούμενο τέλος να παιζει με το πραγματικό και το φαντασιακό, πιθανόν να ήταν εν τέλει ο εφιάλτης των ενοχών της καθεστηκυίας αστικής τάξης.
Ή- μια συμβολική απεικόνιση -μια "μεταφορά"- της έννοιας του ταξικά "αόρατου" που διαπραματεύεται η ταινία:
το "αόρατο" είναι αόρατο εξ αιτίας αυτών που ή κλείνουν τα μάτια στη παρουσία του, ή "κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου"-για να αποφύγουν να το καταστήσουν "ορατό". Δηλαδή, πραγματικό.
Τελευταίο πλάνο: Ο κεντρικός ήρωας παίζει με το μικρό γιό του σε ένα παράδοξα φωτεινού αισθήματος ονειρικό/φαντασιακό πλάνο ξαπλωμένος στο χώμα, σηκώνοντάς τον ψηλά. Δεν υπάρχει άλλη σκηνή τέτοια στην ταινία ή στην σχέση του άντρα με το παιδί του. Κι ας εχουμε δει λιγο πριν (δις) να παίζουν ποδοσφαιρο σε μιαν αλάνα με μηχανικό, σχεδόν ψυχρό, τρόπο.
Αυτο το φινάλε που -συνειδητά ή ασυνείδητα- παραπέμπει στο
IRREVERSIBLE (ελλην. τιτλος: ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΟΣ) του Γκασπάρ Νοέ, αναδύει στην επιφάνεια τη δομική συγγένεια που έχουν οι ταινίες. παρά τη θεματική τους διαφορά. (διόλου τυχαία ίσως και η εξ αγχιστείας "συγγένεια" των τίτλων των δυο ταινιών "Invisible"-"Irreversible"):
Η χρονικά αντίστροφη εξιστόρηση του "αφόρητου" τραύματος που εξιστορεί η καθε μια από τις ταινίες καταλήγοντας λυτρωτικά, σε αυτό που "απωλέσθη"- δια παντός.
'Η- που δεν υπήρξε ποτέ.
Γιατί: δεν του επέτρεψαν να υπάρξει.
T.T